نرم کام و فارینکس از دید دوربین در آموزش آواز

از فواید پیشرفت تکنولوژی این است که دیگر کسی نمی تواند نظر و سلیقه ی شخصی اش را در موردِ روش مناسب آواز خواندن اعمال کند!

همان طور که مشاهده می کنید دوربین از بینی وارد شده و مستقیماً به حفره ی “نِیزو فارینکس” می رسد.
همچنین عضله ی نرم کام و حالت های مختلف قرارگیری آن کاملاً مشخص است.

۱. نرم کام‌ در حالت سکوت کاملاً آزاد و به سمت پایین است(مگر در حالت بلع).

۲. موقعِ آواز خواندن یا حرف زدن نرم کام تخت ویا مقداری متمایل به پایین است،و این تمایل به سمت پایین در حروف نون و میم بیشتر اتفاق میفتد.

۳. نرم کام کله قندی(گنبدی) که در حالت شبیه سازی خمیازه یا بیان‌کشیده ی حرف شین رخ می دهد،باعث مسدود شدن حفره ی نِیزو فارینکس میشود و این انسداد با حذف مَکش هوا در کانال فارینکس،باعث انفصال تارهای صوتی از هم میشود‌که آن را “فارینجیل بِریک” نامند.

پ.ن : صداسازی یک علم میان رشته ای است،در واقع قسمت اول صداسازی از جنس موسیقی نیست! یک معلم صداسازی باید از آناتومیِ صوتی آگاه باشد و تاثیر هر کدام از اِلمان های تولید صوت را بر خروجی صدای انسان بداند.
آن وقت است که می تواند مثل یک پزشکِ صوتی مشکل خواننده را درست “تشخیص” دهد و بعد از بتواند تمرین اصلاحی و تقویتی مناسب را تجویز کند.

دقیقاً به همین دلیل است که حتی داشتن تحصیلات عالیه ی موسیقی دلیل نمیشود که یک فرد توصیه های آوازی مفید و درستی دارد!چون بخش اول صداسازی موسیقیایی نیست!

و به همین دلیل است که کسی که ذاتاً خوب آواز می خواند حتماً نمی تواند معلم صداسازیِ خوبی باشد.چون کسی که از نظر آناتومی دلیل خوب خواندن خودش را نمی داند،مسلماً نمی تواند دلیل بد خواندن شما را تشخیص دهد!

منبع : صفحه اینستاگرام استاد داود محمدی